Bali - Kuta en Tanah Lot

Vandaag hebben we 's morgens heel even op het strand gelegen en zijn we om 14:00 met een privé chauffeur op pad gegaan. Geboekt vanuit het hotel, voor slechts 600.000 rupiah brengt hij ons naar Kuta en daarna naar de Tana Lot tempel (en hopelijk ook weer terug ). Heel veel briefjes geld achterlaten bij de 'Tours balie', niks geen bonnetje (want: special price, we hebben een beetje afgedongen), maar om 14:00 staat onze taxi netjes klaar dus helemaal goed. 

Eerst naar het strand van Kuta. Hier is het toerisme in de jaren 60 op Bali begonnen als een surfers paradise. Nu is het een tikje minder paradijselijk. We willen een uurtje rondkijken maar de chauffeur maakt er steeds een half uur van. Het is ook veel te heet zegt hij. We spreken toch af dat we elkaar over een uurtje weer zien, ik vraag voor de zekerheid maar een kaartje met zijn telefoonnummer, maak een foto van zijn nummerplaat en op pad gaan we. 

Op het strand is een of andere ceremonie bezig, zoals je eigenlijk zo vaak tegenkomt hier. We wandelen langs het strand en wat hotels, in de volle zon en komen er achter dat de chauffeur misschien wel een puntje had met zijn 'too hot'. Op de terugweg vluchten we badend van het zweet een groot overdekt winkelcentrum met airco in en dat blijkt heel modern te zijn. Mooie spulletjes ook, maar we kopen niets.  

We lopen nog even door het toeristische Kuta en na exact een uur zijn we terug bij het parkeerplaatsje waar we onze chauffeur achtergelaten hadden. Hij staat al netjes op ons te wachten.

Op naar Tanah Lot. Maar dat blijkt een verkeershel te zijn. Een totale chaos  van auto's en duizenden scooters. Welke straat we ook in schieten, alles staat hopeloos vast. De scooters vliegen hotsend en botsend voorbij, over de stoep, soms tegen het verkeer in maar de chauffeur weet ze allemaal  kundig te ontwijken! Een uur later zijn we net 3 kilometer verder. De chauffeur begint steeds meer te zuchten. Ik geloof dat hij het ook niet helemaal naar zijn zin heeft Het is maar een kilometer of 15 naar Tanah Lot maar in dit tempo...

Het laatste stukje gaat wat beter; we zijn er rond de half 6. Twee uurtjes over 15 kilometer! We kopen kaartjes en de chauffeur wacht weer op de parkeerplaats. Ook hier is het weer ultra toeristisch. Je moet langs heel veel winkeltjes (waar ze niet zo opdringerig zijn), maar het is wel erg druk. Je kunt de tempel alleen bereiken als het eb is (en dat is het gelukkig). Je loopt dan over de deels drooggevallen zeebodem waar het wemelt van de mensen die net als wij het juiste plekje zoeken voor de mooiste foto van de tempel bij zonsondergang. We maken eerst wat foto's van de ene kant, dan van de andere kant, en klauteren uiteindelijk naar een klif wat verderop omdat daar ook veel mensen staan. Dan moet je van daar wel een mooi plaatje kunnen maken, niet? 

Dat kan inderdaad en het levert mooie plaatjes op. We moeten wel over een heel smal stukje. Het is indrukwekkend om de tempel op de rots te zien staan en om te weten dat over een paar uur als het weer vloed is hij helemaal in zee staat. De stenen van de zeebodem en de rotswanden zijn uitgesleten door het water en zijn trouwens ook mooi. 

We gaan weer terug, willen nog wat souvenirs kopen maar het wordt donker en de muggen zetten vol de aanval in.  Wegwezen hier! Het is trouwens ook al half 7 en zo laat hadden we ook met onze chauffeur afgesproken.  Hij pikt ons moeiteloos op terwijl we uit de uitgang komen (en hem straal voorbij lopen).

Op de heenweg vroeg hij nog of we een kopje Luwak koffie wilden proberen. Daar hadden we toen voor bedankt, maar nu doen we het toch. We stoppen bij een zaakje waar ze het maken. Luwak koffie zegt u? Jawel, dat is koffie die gemaakt wordt van koffiebonen die door een kat-achtige opgegeten zijn en weer uitgepoept.

De bonen worden dan met de hand gewassen, gebrand en gestampt en de koffie schijnt tot de lekkerste en exclusiefste ter wereld te horen, met een tint van vanille en chocoladesmaak. Het is in ieder geval de duurste: een Australisch restaurant rekende ooit $100,- per kopje. Hier gelukkig niet hoor, 50.000 rupiah, zo'n €3,25. Nou we zitten er helemaal klaar voor... En.... Niet te zuipen. Er zit een aarde-achtige smaak aan. Bah. Gewoon niet lekker. Het zal wel aan ons liggen!

De chauffeur brengt ons terug naar het hotel. Dat gaat niet veel vlotter dan op de heenweg. Potverdorie, straks missen we de slimste mens nog! (Ja, we hebben 1 Nederlandse tv zender (bvr) die dat 's avonds om 10 voor 10 hier herhaalt. Kijken we altijd naar).