Dag 17: Titisee-Neustadt, Triberger Wasserfälle en terug naar huis

Speciaal voor Corine en Adrie: Een extra dagje en nog een verhaaltje!

Vanuit ons hotel (Rebecca Garni in Badenweiler) naar huis. Maar we zijn in het Zwarte Woud in Duitsland, het zonnetje schijnt, toch maar even rondkijken voor we gaan? We vinden op internet een meer (Titisee) en watervallen (Triberger Wasserfälle) als bezienswaardigheden, allebei wel een stukje rijden. Dat meer en het stadje spreekt ons zo niet heel erg aan als we de foto's bekijken dus we besluiten langs de watervallen te gaan. De hoteleigenaar blijkt  een vriendelijke man die zijn schouders ophaalt als we bij het uitchecken vragen of die watervallen een beetje mooi zijn. Tja, water dat naar beneden valt hè? Leuk voor kinderen. Dat zijn jullie niet meer! Hij maakt ook een gebaar van zo'n anderhalve meter breed, zo spannend is het allemaal niet. Hij neemt ons mee naar een kaart van de regio die aan de muur hangt en wijst ons toch echt op de Titisee. Daar moeten we naar toe en als we tijd overhebben dan kunnen we nog langs de watervallen rijden. Oké, doen we! Als we in de auto zitten komt hij ons achterna met nog meer tips om te wandelen in de buurt van het hotel, want daar is het ook hartstikke mooi. Bedankt! (Maar nu geen tijd voor, Droppie wacht op ons thuis). 

Het is ongeveer 1,5 uur rijden naar Titisee-Neustadt over prachtige en soms smalle bergwegen. Wel een paar keer ontzettende bejaarden voor ons (35 km/h waar je 100 mag!) maar met de auto in standje sportief komen we daar op een gegeven moment wel voorbij. Een tijdje later worden we op de hielen gezeten door 2 Mercedes limousines. Die rijden nog aardig door en komen steeds dichter bij. Beetje gas erbij, maar ze komen nog steeds dichterbij. Ik denk: zo! Die rijden lekker door voor zulke grote auto's en ga bij een uitvoegstrookje maar even van de weg om ze voor te laten. Blijkt het een een hele groep Mercedessen te zijn, sommige volgepakt met meetapparatuur en andere gecamoufleerd: een Mercedes test team. Andrea vindt het oké als ik ze probeer bij te houden en dat lukt, maar het is een aardige race bergaf! Fun!

Bij de Titisee aangekomen blijkt dat toch wel een leuk plaatsje. Toeristisch, netjes, veel ouderen en Japanners en Chinezen maar mooie omgeving om te wandelen en fietsen. Leuke terrasjes bij het water waar we een cappuccino drinken en een Swarzwalder-Kirch taart eten, want die is hier uitgevonden. Mhhh, hier willen we best nog eens terug komen om wat langer te blijven.  

Door naar Triberg dan, voor de hoogste watervallen van Duitsland. Een half uurtje rijden en onze verwachtingen zijn niet zo hoog na de opmerkingen van de hoteleigenaar. En je moet nog kaartjes kopen ook (€4 pp). Maar het is best mooi, met een 163 meter hoge waterval die over 7 plateaus naar beneden valt in een bosrijke omgeving met mooie wandelpaden erlangs. Er zitten ook veel eekhoorntjes, die zich tegoed doen aan pinda's die je bij de kassa kon kopen. Heel veel foto's en filmpjes later zetten we toch maar eens 's koers richting huis. Het is dan rond half 4, we verwachten rond 9 uur thuis te zijn als het een beetje meezit (we gaan wel vol in de spits door Duitsland...). De koekoeksklok is trouwens in deze regio uitgevonden en dat is niet te missen: overal winkels, musea, de grootste koekoeksklok ter wereld (niet gezien dus we moeten ook hier nog maar eens terug). 

Heel veel regen onderweg en een stopje voor snelwegvoer, maar om 21:15 zijn we weer thuis bij een superblije Droppie! 

En de Alfa (dit was tenslotte de grote Alfa Romeo Afscheidstour)? Die heeft zich keurig gedragen, geen enkel mankementje in de 3889 km die we gereden hebben en in een Italiaanse auto op de Italiaanse bergwegen valt alles op zijn plaats. Het is een heerlijke, mooie en sportieve auto en we zullen hem missen! (En ik heb toch al een beetje spijt dat ik niet weer een Alfa besteld heb).