Dag 14: Santa Maria di Leuca, grotten en resort

Na weer een heerlijk ontbijtje en wat leuke gesprekjes is het alweer tijd om Bed & Breakfast 'Yours Trulli' te verlaten. Een beetje met pijn in het hart want wat een mooie, stijlvolle en fijne plek hebben Jeroen en Nicole hier gecreëerd op deze heuvel bij Martina Franca. En wat een fijne en hartelijke mensen zijn het. We hebben ons heel welkom gevoeld en zouden best langer willen blijven, maar zoals altijd: we moeten dooooooor!

Op naar het meest zuidelijke puntje van de laars (we gaan het halen!); een kleine 2,5 uur rijden.  

Dat puntje ligt in het dorp 'Santa Maria di Leuca', en aldaar aangekomen verwachten we eigenlijk weinig. Maar dat valt mee, het is een leuk dorpje met een boulevard, een vuurtoren en mooie uitzichten. Wat ook opvalt is de hitte: 32 graden maar het voelt nog veel warmer. De zon bakt echt op je huid. Te heet om ver te zoeken naar het beste terrasje, dus we pakken een goedkoop uitziend restaurantje met een terrasje aan zee vlak voor waar we geparkeerd hebben. Het blijkt van een mannelijk fotomodel of zo geweest te zijn, zijn foto's van vroeger hangen aan de muur en de ondertussen oude baas loopt er ook nog steeds fier rond. Het is iets van vergane glorie en zo, maar ach, ook charmant.

Na de lunch rijden we even naar de vuurtoren. Vanaf hier een prachtig uitzicht over de zee. Ook hier weer te warm om lang te blijven hangen. Het aller, aller zuidelijkste puntje ligt echter niet hier, maar net buiten het dorp. Daar moeten we geweest zijn, dus hoppa de auto in om 10 minuutjes verder te rijden. Daar is het niet zo heel druk, we parkeren voor de deur en klauteren een rots op. Yahoo! Gelukt, we zijn op het meest zuidelijke puntje van de hak van de laars! Een mooie 2060km van huis.

Hier ontmoet de Adriatische zee de Ionische zee. We maken foto’s en selfies en horen dan Nederlanders praten. Een wat ouder stel die hier ook met de eigen auto zijn, en in slechts 2 dagen gereden. We wisselen wat ervaringen uit en ze vertellen over Grotta Verde, een grot niet ver van hier waar je in kan zwemmen, het eerst donker is en het dan licht en groen wordt. Oké, misschien moeten we daar ook naar toe. Als we weg gaan roepen ze ons na: hey, jullie zijn toch wel in deze grot hier geweest he? Hmm, welke grot? Oh, dat gat in de grond achter ons! 🤪 Totaal over het hoofd gezien! We klauteren erin, Andrea op haar sleehakken (en dat gaat best goed). Het eerste stukje denk je: lekker, hier is het koeler. Maar binnen no-time gutst het zweet langs je lichaam. We maken wat foto’s en klimmen de grot weer uit.

Door naar de tip van de Nederlanders: Grotte Verde. Het is half 6 als we daar aankomen. We hebben een half uurtje in de airco van de auto af kunnen koelen: de behoefte om in het water te plonzen is al wat minder.  Eerst maar even zo kijken zonder dat we een plekje zoeken om ons om te kleden in zwembroek/bikini. Er is een rots strand waar heel wat Italianen liggen en het blijkt dat je te voet ook al een heel stuk de grot in kan. Inderdaad mooi, vanuit de donkere grot zie je de opening naar buiten. Als je gaat zwemmen kun je nog wat verder, maar dat laten we maar achterwege. 

Dan door naar ons resort. Weer een klein half uurtje rijden en dan volgt een aparte beleving. We wisten dat we een mooi resort hadden, 4 sterren volgens de beschrijving op booking.com, maar het blijkt een ultra-luxe 5 sterren resort te zijn. Maar.... verlaten! Overal brandt wel licht, maar we zien geen enkele gast. We vinden een heel groot restaurant waar de tafeltjes keurig gedekt staan, maar geen gasten en ook geen personeel. Alle bedjes staan keurig opgesteld langs het grote zwembad, maar leeg. De receptie vinden we niet, wel de bar, maar daar is ook niemand. Het lijkt wel een spook-resort! Naar nog wat zoeken en hier en daar "hallo?" roepen vinden we een kamertje met een bordje "direttore". En daar is zowaar iemand! De dame die er zit is super-aardig maar ze spreekt geen woord Engels, alleen Italiaans. Het is niet duidelijk of ze echt de directrice is of onze "conciërge". Ze leert onze namen in ieder geval meteen uit haar hoofd en spreekt ons steeds persoonlijk aan. Alhoewel het ons dus niet erg duidelijk is wat ze allemaal zegt 🤣. We worden even naar een mooie zithoek gebracht, krijgen hapjes en Prosecco. We begrijpen dat er wel 2 andere stellen zijn: een Frans en een Braziliaans koppel. We worden naar onze kamer gebracht en frissen ons op. 

Dan zien we een vrij grote Gekko in de badkamer zitten🦎. Hij blijft gewoon (op het plafond) zitten terwijl we douchen en Andrea haar haren föhnt. Hmmm, laat het personeel die maar weghalen. Ik maak 2 foto’s omdat dat iets makkelijker uitleggen is en de conciërge dame gilt en roept 'oh nooo’, maar ook dat ze geluk brengen.

De conciërge dame trommelt een personeelslid op en samen gaan we terug naar de kamer. Waar de Gekko natuurlijk.... niet meer op zijn plek zit. De kamer wordt doorzocht, maar het beestje is nergens meer te vinden. Hmmm, oké  dan. 

We gaan eten in Trattoria da Abramo die vlakbij zit. Best goede recensies, maar het eten is wederom niet veel soeps. Bruschetta met zalm vooraf. De zalm is heerlijk maar het brood is stukken volledig verbrand. Burnschetta zeg maar. Een hamburger is hier ook alleen dat: het stukje vlees. Verder niets, geen tomaatje of wat dan ook. De salade is ook alleen wat ijsbergsla, zonder iets er bij of in. Toch €52,-. Beetje jammer,  je kan wel lacherig over McDonnalds doen, maar daar is een hamburger toch echt meer dan in een trattoria.

Terug op de kamer spot ik de Gekko weer! Ik hou de wacht terwijl Andrea wederom het personeel gaat halen. De conciërge dame komt weer samen met dezelfde jongen, maar vangen gaat noch niet zo makkelijk! De Gekko ontsnapt uit de badkamer en rent de slaapkamer in. Gillend personeel en hilariteit alom! Een mooi stukje Italiaanse comedy ontvouwt zich (zie filmpje). De jongen kan het niet zo waarderen dat de Gekko ontsnapt en na wat gegil, gelach en geschuif met meubels hebben ze hem. Ik vrees echter dat hij het niet heeft overleefd.  😢

Buona notte!