Dag 2: Van Montreux naar Aosta via de St. Bernard tunnel

Het ontbijt in  Hotel Eden Palace Au Lac is in een grote, chique zaal met uitzicht over het meer. Een schitterend uitzicht! Leuk hotel ook, we hadden gelezen dat het een vergane glorie is, maar dat valt best mee. Beetje wel, maar vooral oud-chique zullen we maar zeggen.

We checken uit, vragen nog of er een garage in de buurt is die open is (op zaterdag), en leggen de koffers alvast in de auto. We zijn toch een beetje benauwd om met die motorstoring verder te rijden (door de bergen) naar Italië. Ook nog even met de garage in NL waar we de auto hebben gekocht hebben gebeld en de lijst met foutcodes doorgestuurd. Ze dachten aan misschien een scheur in de slang van de turbo. Advies: zolang hij normaal rijdt kunnen we door, maar als de motor in noodloop schiet dan moeten we toch echt wel stoppen.

In Montreux aan het meer staat een levensgroot beeld van Freddie Mercury. Daar moeten we natuurlijk een foto van hebben😆. Queen heeft hier ooit een muziekstudio gekocht en een aantal van hun platen zijn daar opgenomen. Voor Freddie was Montreux ook zijn 2e thuis geworden vanwege de rust en het respect voor zijn privacy. Het is ook een erg leuk stadje!

We lopen nog even langs de boulevard, en maken tig foto’s. Dan is het de hoogste tijd om naar de garage te rijden. Die is namelijk maar tot 12.00 open. We rekenen voor het parkeren CHF 24 af en starten de auto in de hoop dat het motorprobleem zichzelf opgelost heeft. Maar helaas, de meldingen en piepjes vliegen ons om de oren; niets veranderd. We rijden in paar minuten naar de lokale garage.

Het is een hele kleine garage met twee oudere mannen. Ze zijn nog met twee klanten (oudere dames) bezig, maar ze zeggen - in het Frans 🫣- dat we even paar minuten moeten wachten. Ze maken ook niet echt heel veel aanstalten om te gaan helpen. 

Ongeduldig als we zijn… gaan we alvast zelf onder de motorkap kijken. Wat overigens nog een twee mans klus was om die open te krijgen, want dat mechaniek werkt ook niet goed meer. We porren wat aan de slang van de turbo tot de monteur komt kijken. Hij kijkt naar de motor, rommelt ook aan de slang, start de auto en voila: motorstoring weg 😲🙂👍. Dat, lieve mensen, is typisch onvoorspelbaar  Italiaans diva gedrag! De monteur legt in het Frans nog een heel verhaal uit over dat hij het ook niet weet. We kunnen er niks van volgen maar pikken woorden op variërend van catastrofe tot niks aan de hand 🤷. Zij hebben ook geen apparatuur om een auto als deze uit te lezen. Maar goed, storing weg. We kunnen in ieder geval ietsje gerust gesteld verder richting Italië!

Net buiten Montreux ligt fort Chillon. Je kunt het binnen bezichtigen voor €15 de man maar daar hebben we niet zo’n behoefte aan. Het is best mooi weer en we hebben er genoeg aan om even rond te lopen en buiten foto’s te maken.

Twee uur en 100 foto’s later (want het is hier toch echt wel heel erg mooi!) zijn we klaar om naar onze volgende al vanuit thuis (niks voor ons overigens 😅) gereserveerde plek te gaan. Maar eerst kopen we nog 2 broodjes voor de lunch, die in de vitrine voor CHF6,50 per stuk liggen maar waar we bij het afrekenen toch €20 totaal voor mogen betalen. Als we gaan klagen is die 6,50 voor de kleine broodjes (die er niet liggen). Natuurlijk! Ze zijn wel prima en vullen goed. We eten ze op een bankje aan het meer op.

De weg vanuit Montreux naar Aosta leidt via de St. Bernard pas. Deze hebben we nog nooit gereden. We wisten thuis al dat die nog niet open is vanwege sneeuw., hij opent altijd pas in juni. Er is ook een tunnel. Die kost wel €31 enkele reis om erdoorheen te rijden (voor 5,8km oude rommel tunnel! 😳)

In de buurt van de pas twijfelen we of we toch niet een bord hebben gemist. De weg gaat omhoog, wordt steeds smaller en rustiger en we zitten al bijna op de sneeuwgrens. Maar dan is eens een duidelijke bord. De pas is “closed” en we zien al de rijen voor de betaalpoortjes van de tunnel.💶

Aan de andere kant van de tunnel een bord: St. Bernard pas linksaf.🤔 Zullen we de gekke toerist uithangen en van deze kant de pas oprijden om te kijken hoe ver we kunnen komen en zien waar de afsluiting is? 🤫😁 We draaien om en doen het! Een groot voordeel omdat de pas verderop afgesloten is: Geen tegenliggers of slome auto’s voor je! Je kunt mooi op de hele weg gebruiken en rijden sportief naar boven (🏎️🏁) tot we een grote tractor en slagboom over de weg tegenkomen waarmee de weg afgesloten is. 

Er is niemand hier! Prachtig rustig en we zetten de auto wat verder neer en wandelen een stukje. Er ligt hier en daar nog wat ijs en sneeuw, en in de verte liggen de toppen van de besneeuwde alpen. 

Ook naar beneden hebben we het hele asfalt rijk voor ons alleen en de Alfa spint en gromt alsof er niets aan de hand is geweest als we door de haarspeldbochten jagen. Er wordt wel eens over gegrapt: in de momenten tussen de storingen in zijn het heerlijke auto’s 😄. En zo is het maar net!

We komen iets na 4 uur bij Hotel Village aan. Dat is echt superleuk: kleine houten huisjes op een terrein tussen de bomen (zie ook het filmpje). Alles mooi verzorgd. We drinken een drankje buiten, maar al snel begint het te regenen en echt warm is het ook niet. Snel bij de receptie naar binnen, waar ze meerdere leuke ruimtes hebben om te gaan zitten. Echt een toffe plek! 

We eten in het centrum van Aosta (10 minuutjes rijden) waar het nog niet zo heel eenvoudig is om een parkeerplekje te vinden. We kiezen voor een eenvoudige pizzeria, met prima pizza’s, maar de rekening brengen lukt ze niet zo. Dat duurt uren, dan komt de verkeerde rekening en dan duurt het nog wat. Uiteindelijk hebben we een bonnetje, maar de ober is weer weg. We leggen het bedrag gepast op tafel en gaan er vandoor, lang genoeg gewacht. Snel terug naar het huisje om dit verhaaltje af te maken!