Dag 8 (Ma 11 sept): Bergavonturen

Goed geslapen, zo’n mooi groot appartement is toch wel fijn. Ontbijt is ook goed. Gisteravond was het niet gelukt om iets te boeken voor morgen, dus de tijd dringt! (Alweer 😳). Op ons terrasje zoeken we deze ochtend dus even verder en vinden een leuk beach resort (we vermijden het woord “camping” of “stacaravan” 😂). Boeken maar! Net voordat we de betaalgegevens invullen bedenken we: wacht eens even, waar we nu zijn is het ook mooi, het appartement is fijn en we hebben hier nog niets gezien. Morgen weer door? Is het niet beter een dag te verlengen en vanaf woensdag naar die camping beachvilla te gaan? Die is dan ook €40 goedkoper. Snel naar de receptie, waar niemand blijkt te zijn. Het hotel ernaast is van dezelfde eigenaar, waar we “il direttore” buiten al bellend aantreffen. Nadat hij klaar is met zijn telefoontje vragen we hem of we met een dag kunnen verlengen (moet kunnen, er zijn maar een paar mensen en op Booking.com staat het ook als beschikbaar). De heer in kwestie heeft er toch heel wat telefoontjes en typewerk voor nodig, en een keer of 5 vragen als “1 nacht extra?” (Tikkedetik), “dan willen jullie woensdag uitchecken?” (Tik tik tik), “van zondag tot woensdag dus?” JaaaaaHaaaa (tikkerdetik tik tik). “Aha, jullie willen dus 1 nacht langer blijven?” JA! “Oké dat kan!” Hehe, eindelijk! We vragen wat dat kost, maar oeps daar had hij niet naar gekeken. Weer een hoop getik en hij print een blaadje: €300,- voor het hele verblijf. Da’s mooi, want dat kostte de eerste 2 nachten alleen ook al! Nachtje gratis dus!? We weten niet hoe snel we ja moeten zeggen, en vragen later dat blaadje maar als bewijs. 

Ondertussen is het al richting 1 uur. Tijd voor actie! Net als bij Hotel Monroc waar we een paar jaar terug waren, is hier ook net naast het hotel een skilift. Berg op en wandelen dus! Op de berg zou het kouder zijn, dus lange broek aan en vestjes mee. Als we met de kabelbaan boven arriveren blijkt dat niet echt zo te zijn. Heerlijk weer en die vestjes hebben we zeker niet nodig!

Op 45 minuten wandelen zit bergrestaurant “Edelweisshütte”. Daar gaan we naar toe! We zien alleen maar mensen in gedegen wandelkleding, met stokken en zo. Maar dat hebben wij niet nodig toch? Al naar een paar minuten wandelen komen we erachter waarom ze dat allemaal hebben. Het gaat flink omhoog en het is behoorlijk zwaar. Al puffend zwoegen we over het brede grindpad van bankje naar bankje, waar we steeds even uitrusten. In de verte zien we de Edelweisshütte al op de berg. Met stopjes (om van de omgeving te genieten, uiteraard) doen we er wat meer dan een uur over. Op het terras bestellen we een drankje en lunch. Andrea heeft worst met mosterd, Onno worst met frietjes. Als het arriveert lijkt wat er op ons bordje ligt wel gewoon 2 kromme knakworstjes. Vooral op Andrea’s bord is het een komisch gezicht: 2 knakworstjes met een zakje mosterd op een groot bord voor €6,- dankuwel. Desalniettemin genieten we ervan en wat later beginnen we de terugweg. 

Er is nog een grotere alternatieve route, maar die laten we voor wat het is (nadat we toch even een stukje verder omhoog lopen om te kijken hoe het op het volgende topje is daar). Als we -eerst via hetzelfde pad- omlaag lopen wordt het nogmaals duidelijk dat van die wandelstokken wel aan te raden zijn. Nu loop je niet te puffen om je gewicht omhoog te krijgen, maar omdat je kracht moet zetten om niet naar beneden te glijden over de losse kiezels. 

Bij het meertje kunnen we een ander pad terug nemen. Althans, volgens de bordjes en de kaart die we hebben. Dat pad is echter wel afgezet met schrikdraad. Andrea twijfelt niet en stapt er dapper overheen zonder het aan te raken. Oké, we nemen dus maar aan dat dit mag & kan en op avontuur! Dit is geen breed grindpad, maar een smal berg-klauterpaadje. Wel goed aangegeven met wit-rode verfstrepen op paaltjes of rotsen, dus verdwalen doe je niet. Maar er zitten best heftige klauterstukjes in waar je toch beter stevige wandelschoenen voor kunt hebben in plaats van onze sneakers. Even twijfelen we nog: dit wordt wel erg stijl naar beneden, terug maar? We besluiten door te gaan en worden beloond met prachtige uitzichten en schitterende natuur. We lopen midden tussen de bergen en bomen, niemand te zien, in de verte horen we koeien met bellen. Het is prachtig. We kunnen ons niet herinneren eerder zo “echt in de natuur” te zijn geweest. Even later komen we op een open plek waar een uitgeholde boomstam ligt met een tuinslang erin. Het blijkt dat de koeien hier komen drinken, want als we een stukje verder zijn horen we de bellen dichterbij komen en even later zien we de eerste naar de boomstam lopen. Na nog wat stevig wandelwerk komen we rond half 5 weer op het brede grindpad uit.

Het plan was om bij het kabelbaanstation niet de kabelbaan, maar ‘mountaincarts’ naar beneden te nemen. Een soort skelters zonder trappers of motor, waarmee je over een pad naar beneden sjeest. Zag er leuk uit! Maar helaas, het blijkt dat ze alleen op vrij-za-zo te huur zijn.

Dan maar met de kabelbaan naar beneden en moe en bezweet als we zijn, lekker de welness in en op het zonneterras opdrogen. Helaas is de zon daar al weg. Terug naar ons balkon dan maar, maar daar blijkt de zon ook al weg. ‘s Avonds eten we in hetzelfde restaurant als gisteren. Met te volle buikjes rollen we terug naar het appartement om dit verslag te schrijven.